Περίληψη
Ο ομιλητής υπογραμμίζει ότι, παρά το γεγονός ότι οι έννοιες μύθος-λόγος φαίνονται εκ διαμέτρου αντίθετες, στην αρχαία φιλοσοφία βρίσκονται σε διαρκή διάλογο. Επίσης, αναφέρεται στη σημαντική συμβολή του Αριστοτέλη ως προς την οριοθέτηση του πεδίου της φιλοσοφίας στο έργο του Μετά τα Φυσικά, τονίζοντας παράλληλα το γεγονός ότι ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος μελετά το «φιλοσοφεῖν» υπό ένα στενό πρίσμα και δύσκολα κάποιος θα τον χαρακτήριζε «αντικειμενικό» ιστορικό της φιλοσοφίας. Στο πλαίσιο αυτό, αφού παρουσιάζει τη θεοκοσμογονία και τις καινοτομίες του Φερεκύδη (χρήση πεζού λόγου, εμφατική παρουσία του συγγραφέα στο έργο, απόρριψη της γέννησης των θεών, σύνδεση των θεών με την οργάνωση του κόσμου, ο Δίας ως δημιουργική δύναμη), τον θεωρεί πρώτο κριτικό αναθεωρητή της ποιητικής παράδοσης και αποκαθιστά τη θέση του ως στοχαστή στην πρώιμη φιλοσοφική σκέψη, υιοθετώντας μια αναθεωρημένη αντίληψη της φιλοσοφίας.